Gasflessen en inschrijvingen

Eerst maar even een update over de dingen van vorige week.

Week 6 (18 – 24 oktober)

Dinsdag verbazing alom. Om 11.34 wordt er aangebeld bij alle drie verdiepingen (we hebben namelijk allemaal een eigen bel per verdieping). Er belt nooit iemand aan. Zouden het de buren zijn? Of nog erger, de politie? Misschien denk je, waarom denkt ze dat er politie voor de deur zou staan? Nou, gisteravond was het maandag en maandags en vrijdags is hier altijd een Erasmusfeest in een discotheek op loopafstand (of liever, kruipafstand ;)). En voordat we naar zo’n feest gaan, drinken we meestal voor in het huis, omdat de drank in de discotheek abnormaal duur is: 1 cola + 1 fanta + 2 bier = 16 euro, heb ik vorige week geleerd. Maar de buren zijn op z’n zachtst gezegd not amused, want waar drank is, is lawaai. Onze buren, waarmee we een muur delen, hebben al twee keer gedreigd de politie te bellen als we niet om 12 uur ’s nachts stil zijn. En dan zouden ze ons ook niet van te voren meer waarschuwen, maar meteen bellen. En aangezien het die maandag om half twee ’s nachts nog een lawaai van jewelste was, vreesde ik dat ze de politie hadden gebeld, die ons nu wel even zou vertellen dat dit zo echt niet langer kon. Dus met enige angst en vertwijfeling doe ik de deur open. Maar dat was nergens voor nodig, want het was een goddelijk knappe Spaanse jongeman met onze nieuwe gasfles, die hij nonchalant over z’n rechterschouder had geworpen. “Hola” was het enige wat ik uit kon brengen, onder de indruk van zijn verschijning en opgelucht dat het niet de policía was die me kwam inrekenen. “Mag ik binnenkomen?”, vraagt hij enigszins vertwijfeld. “Ja, ja, natuurlijk, pasa, pasa”, antwoord ik, terwijl ik mezelf voor de kop sla dat ik dat niet meteen had gezegd, want hij droeg die 12,5 kilo zware gasfles op zijn – goddelijk gespierde – schouders. Twee minuten later heeft meneer alles aangesloten en zegt dat dat dan €13,80 is. Geweldig, voor nog geen vijf euro de man kunnen wij weer een maand vooruit!

En dan hadden we nog de inschrijving. Donderdag te horen gekregen dat ik definitief sta ingeschreven. “Mooi”, dacht ik, “dat ook weer klaar.” Maar dat was te vroeg gejuicht. Voordat de inschrijving helemaal rond is, zijn er nog een aantal hindernissen te nemen:

1. Eerst moet ik maarliefst één hele euro en 12 eurocenten betalen voor de verplichte scholierenverzekering van de universiteit. Geen idee waar ik nu tegen verzekerd ben, maar gezien het bedrag van €1,12 voor een heel collegejaar kan dan nooit veel zijn, misschien voor het geval dat ik mijn pen kwijtraak.

2. Daarna naar de Delegación de Alumnos (iets van een leerlingendepartement binnen de faculteit) waar ik fichas  (formulieren) moet ophalen. Daar ben ik vandaag net geweest, en natuurlijk waren die dingen op. “Wanneer zijn er weer nieuwe dan?” “Geen idee,” is het enige wat de jongen die blijkbaar de hele Delegación representeert, me kan melden.

3. Zodra ik die fichas heb bemachtigd, moet ik ze invullen – per vak een aparte ficha – en aan de betreffende docent geven. Dat is als het ware een bewijs dat ik sta ingeschreven voor zijn vak. Denk ik.

4. En als laatste mag ik dan weer naar of het Secretaría, of Relaciones Internacionales, of het Erasmus Office of de Delegación de Alumnos om een e-mailadres van de universiteit aan te vragen. Op die manier heb ik dan toegang tot wat de docenten online zetten op de site van hun vak. Vergelijkbaar met RUGmail en Nestor, voor de mensen die aan de RUG studeren ;).

Wanneer ik dit allemaal gedaan heb, dán pas mag ik me een studente aan de Universidad de Sevilla noemen.

En als we het dan toch over inschrijvingen hebben, dinsdag hebben Valentine en ik ons ingeschreven in het studentensportcomplex van de US (afkorting voor Universidad de Sevilla). Jaaa, we hebben ons ingeschreven, het voltooid deelwoord, dus het is voltooid, als in klaar, afgerond, en dat in een keer, hoe is het mogelijk! Maar dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. De eerste berg die moest bedwongen worden, was die van de Wachtkamer. En dat was vrij lastig, aangezien er geen rol meer in dat nummertjes-apparaat zat, maar er nog wel een scherm steeds pliepte dat degene met het volgende nummer kon binnenkomen. Chaos en verwarring alom, want wie was degene voor jou, wie was de laatste? Oftewel, wie moest je in de gaten houden, want zodra die aan de beurt was, was jij de volgende. En om het nog ongemakkelijker voor iedereen te maken, duurde het steeds heel lang voordat de teller weer een nummertje klom, wat de spanning alleen maar erger maakt. Want als alles redelijk snel zou gaan, maakt het niet zoveel uit als iemand per ongeluk voor jou gaat, omdat hij niet doorhad dat het jouw beurt was in plaats van de zijne. Maar dat was nu niet het geval. Nu moest je er wel zeker van zijn dat jij degene was die aan de beurt was, want zo niet, dan kon je rekenen op boze blikken, zuchten, geroezemoes achter je rug en andere sociaal ongemakkelijke situaties die de mensheid rijk is. Of in het ergste geval, iemand die je er ten overstaan van de hele wachtkamer op aan spreekt. Maar gelukkig zijn we nog steeds in Spanje, dus men is vrij relaxt, en al na twee uur waren wij aan de beurt. Al? Ja, al. Want wij hadden namelijk het geluk dat er twee meisjes naast ons zaten die nog wel in een ver verleden toen de rol nog niet op was een nummertje hadden kunnen bemachtigen. Maar zij waren het wachten zat en vroegen aan ons of wij hun nummertjes dan ook wilde hebben. Nou dat lieten we ons geen twee keer zeggen, dus wij werden de trotse bezitters van nummertje 29 en 30. Op dat moment stond de teller op 12. Maar hadden wij niet die nummers gehad, hadden we minstens moeten wachten tot 36, want dat was het laatste nummertje dat het apparaatje had kunnen produceren.

Eenmaal binnen, gaven wij aan dat we ons wel graag wilde inschrijven. Dat kon, we moesten de studentenkaart van de US, €11 en een pasfoto geven. “Een pasfoto?” vroeg Valentine. “Dat is ons helemaal niet gezegd!” We zagen onze poging tot inschrijven al helemaal in het water vallen. Ongelofelijk, na twee uur in spanning wachten zou zij zich niet in kunnen schrijven, omdat ze geen pasfoto bij zich had. Ik wist het ook niet, maar had bij toeval de pasfoto’s die ik in de eerste week had laten maken bij me, in de beurs. Na veel aandringen van Valentine, zei de mevrouw achter het bureau, dat ze misschien wel de foto van Valentine’s paspoort kon inscannen, en dan die foto eerst gebruiken. Goddank lukte dat. Wij helemaal blij dat we ons nu toch allebei konden inschrijven. Maar we waren er nog niet. Want nu nog de betaling. Er was ons verteld €11 mee te nemen, maar om de inschrijving af te ronden, moest je ook meteen de eerste maand betalen, te weten €26. Dus in totaal €37. Valentine had dat wel contant bij zich, maar ik niet. Maar er kon ook gepind worden, dus mevrouw haalt mijn pas door dat apparaat, maar natuurlijk lukte dat niet, want mijn pinpas werd niet gelezen door dat ding. Nou dan m’n pas van mijn Spaanse bankrekening maar. Die was gloedjenieuw, dus dat moest goed komen. Maar je raadt het al, wederom pech, want ook die werd om voor mij nog steeds onbekende redenen geweigerd. Nou dan was er nog wel een geldautomaat om de hoek dus ik zou daar wel even geld pinnen, misschien pakte die mijn pas wel, want normaal lukt dat bij gewone geldautomaten wel. Hoe kon ik zo stom zijn daar van uit te gaan, want hier geld de wet van Murphy: alles wat verkeerd kan gaan, gaat ook verkeerd. Nou, weer naar het kantoor (door de Wachtkamer, heel raar gevoel, want ik liep zomaar naar binnen, terwijl de rest nog ‘geduldig’ zat te wachten). Valentine had in de tussentijd haar beurs doorgespit en had nog een briefje van 20 en wat munten voor me en ik had ook nog wat losse euro’s, waarmee we dan toch de €37 haalden. En, ook niet onbelangrijk, het lot besliste het zo dat ik zelfs nog 3 euro over had gehouden, zodat we ook nog met de bus terug konden. Om 21.34. 

Cake met ijs

Hier weer even een samenvatting van de afgelopen week :)

Week 5 (11 – 17 oktober)

Maandag een poging gedaan om me definitief in te schrijven voor de universiteit (voor Erasmus studenten is de deadline 15 oktober, ook al is het schooljaar al begonnen), maar die poging ging roemloos ten onder. Ik had niet alles goed ingevuld en ik moest het de papieren niet inleveren bij het secretariaat van de faculteit, maar bij het Erasmus Office. Eenmaal daar werd mij verteld dat ik naar Relaciones Internacionales moest om de papieren in te leveren en drie keer raden wat ze daar zeiden! “Nee hoor, je moet ze gewoon inleveren bij het secretariaat van je faculteit. Welke faculteit zit je? Letteren zie ik al, weet je waar die zit? Hier deze gang rechtdoor en dan aan het eind links en…” Sí, sí, muchas gracias…

Woensdag moest een glorieuze dag worden, maar helaas mocht het ook vandaag niet baten. Ik heb het niet over mijn inschrijving, maar over iets anders problematisch hier: internet afsluiten.

Even een snelle update: drie weken geleden gebeld naar Jazztel (goedkope internetprovider in Spanje) om internet af te sluiten voor het huis. Helaas kregen we toen te horen dat je daarvoor een Spaanse bankrekeningnummer en het nummer van de bijbehorende creditcard nodig hebt. Anderhalve week later weer gebeld want we hadden eindelijk deze benodigde gegevens.

- “En op welke naam staat deze bankrekening?”

- “Martine de Jong.”

- “Martinez?”

- “Nee, nee, Martine, zonder z.”

- “Oh ok, en uw achternaam?”

- “De Jong (uitgesproken als /di gong/)

- “Aah! Zoals de voetballer!” (Iedereen kent hier de naam Nigel de Jong na het afgelopen WK)

- “Uh ja.”

- “Fantastisch, dan bellen er morgen verificadores (soort van onafhankelijke controleurs die nagaan of jij wel bent wie je zegt dat je bent) en als dat goed gaat, hebben jullie het internet binnen 8 dagen in huis.”

Maar zover is het helaas nooit gekomen. De volgende dag hebben de verificadores me niet gebeld, dus die avond wij hun weer bellen. Daar legde de mevrouw doodleuk uit dat het internet niet op mijn naam kon worden gezet, want ik had een lening. Dat was een protocol, dan kon het internet niet afgesloten worden. Maar zei ze, het bankrekeningnummer en alle andere gegevens konden gewoon gelijk blijven, alleen moesten ze even op een andere naam staan, zodat we door het systeem konden komen. Aha. Dus het feit dat ik in Nederland een studielening heb – op mijn Nederlandse bankrekeningnummer – staat in de weg dat ik hier in Spanje met mijn Spaanse rekeningnummer internet kan afsluiten, maar dat míjn gegevens op een andere naam komen te staan, is dan weer totaal geen probleem. Maar natuurlijk.

Nouja, dan Valentine haar naam en paspoortnummer maar geven. Dat feest ging niet door, want volgens hun systeem correspondeerde haar naam niet met haar paspoortnummer. Wat werkelijk belachelijk is, want haar naam en paspoortnummer staan gewoon op haar paspoort, dus dat klopt per definitie. Dan maar de gegevens van Olivier, hij wist zeker dat hij geen lening of schuld aan iemand had, en aangezien drie maal scheeprecht is, moest dit wel goed komen. Helaas, hij was blijkbaar toch wel geld schuldig aan iemand. Gelukkig wonen we met z’n twaalven in het huis, dus de volgende, Martha, een van de Mexicaanse meisjes. Zij doorstond de test helaas ook niet, en nu begon de situatie wel echt belachelijk te worden. Valentine en ik hadden daarom besloten om die woensdag maar internet van Instanet te nemen, dat was weliswaar langzamer internet omdat het niet via de vaste lijn gaat, maar voor hen was het in ieder geval geen probleem dat ik in Nederlands een lening heb.

Heel leuk met het meisje van Instanet gepraat en de hele situatie uitgelegd en een uur later stonden we super tevreden weer op de stoep met twee routers (voor 12 personen is één router namelijk niet genoeg). Meteen uitproberen natuurlijk en het wonder leek geschied: we hadden internet! Wat een glorieuze dag! Maar de pret mocht wederom niet lang duren, want de verbinding was echt heel traag en bovendien konden de laptops van de begane grond de routers niet eens vinden, dus die zaten alsnog zonder internet.

Donderdag daarom maar besloten dat we Instanet terug gingen brengen, maar wel zodra we een andere internet hadden, voor de tussentijd konden we dit internet dan wel even houden voor wat het waard was. Naar de winkel van Movistar gegaan, want Valentine had gehoord dat je het daar in de winkel kon afsluiten, dus wel zo handig. Eenmaal aangekomen zat er een man die bij hoog en bij laag zweerde dat internet bij hen afsluiten altijd alleen maar telefonisch kon, we moesten maar even naar dit en dat nummer bellen. Dus wij die avond dat nummer bellen, blijkt het de telefonie-afdeling van Movistar te zijn. Meneer de callcentermedewerker zou me wel even doorverbinden. Het  was vast een stagiair ofzo, want na 4 minuten gekraak en rare geluiden op de lijn, werd de verbinding verbroken.

Vrijdag niet meer met internet bezig geweest, want we waren het helemaal zat. Wat we ook proberen, niks schijnt te mogen lukken. Gelukkig zit hier een internetcafé vlak om de hoek, daar ben ik inmiddels al zowat goldmember, aangezien ik er binnen twee weken al vijf abonnementen door heen heb gejaagd.

Die avond lachte het volgende probleem ons al weer toe: de gasfles was leeggeraakt. Dus dan maar even naar de eerste verdieping om het avondeten klaar te maken. De bliksem slaat nooit twee keer op dezelfde plek in zou je zeggen, maar nee hoor, hier wel :D. Terwijl mijn aardappeltjes net stonden te pruttelen, hield ook hun gasfles ermee op. Maar belangrijker, hoe regel je hier nieuwe gasflessen? Dat gaat hier volgens een speciaal bedrijf, Repsol, dan moet je bellen, je bestelling achterlaten en dan komen zij de gasflessen brengen en nemen ze tegelijkertijd de lege weer mee. Ideaal. Ja, inderdaad ideaal, afgezien van het feit dat ze in het weekend niet open zijn. Dus dat wordt niet eerder dan maandag. En vandaag is het maandag, en we hebben nog steeds geen gasflessen. Onze huisbaas, Antonio, zou het voor ons gaan regelen, maar alles gaat hier “mañana, mañana” dus ik schat zo in dat dat woensdag of donderdag wordt. Tot die tijd: koud douchen, de afwas met koud water doen en dineren in de vorm van magnetronmaaltijden of pizza’s. Voor vanavond hebben Valentine en ik een cake met ham, kaas en olijven gemaakt. In Frankrijk is het vrij normaal om zelfgemaakte cake als avondeten te hebben, heb ik geleerd. En als toetje hebben we wat ijs gehad, wat nog in de vriezer zat (ik ga niet vertellen hoe warm het hier nog steeds is, want ik heb gehoord dat in Nederland de eerste nachtvorst zich al weer heeft voorgedaan, maar ik denk dat het feit dat we ijs in huis hebben genoeg zegt haha ;)).

De moraal van dit verhaal: ik weet nog steeds niet of ik definitief ingeschreven sta, we hebben internet van jan kont en het is maar een beetje kamperen totdat we weer nieuwe gasflessen hebben, maar dat is allemaal niet erg, want we zijn in Spanje. Het gaat hier misschien een stapje langzamer allemaal, maar uiteindelijk komt alles goed. Heerlijk, ik hou van dit land.

Eindelijk een blog!

Nou hier is hij dan, mijn blog! Het heeft even geduurd, maar ik heb nu eindelijk de tijd gevonden om met de blog te beginnen :).

Om jullie even up to date te brengen, hier even een korte samenvatting van de afgelopen vier weken!

Week 1 (13 - 19 september)

Maandag 13 september ben ik naar Sevilla gevlogen, samen met mijn prachtige blauwe koffer die helaas 3,5 kilo te zwaar was, wat mijn beurs meteen weer 60 euro lichter maakte.

Eenmaal aangekomen zijn Isabelle (studiegenootje) en ik naar ons hostel gegaan, waar we de eerste drie nachten hebben doorgebracht. We hadden voor een week geboekt, maar we hadden al heel gauw, namelijk de woensdag daarop, een kamer gevonden! 

Onze andere twee studiegenootjes, Nathalie en Karlijn, waren al een week eerder in Sevilla aangekomen en ook zij hadden een kamer gevonden. Het kwam zelfs zo mooi uit dat Nathalie en ik een apartement deelden (met nog een Frans meisje, Pauline) en Karlijn en Isabelle met nog twee Duitse meisjes. En onze apartementen waren op maar 2 minuten lopen van elkaar dus dan kon niet beter. Waarom ik dit allemaal in de verleden tijd vertel? Ik woon nu namelijk niet meer bij Nathalie en Pauline in dat apartement. Nathalie en ik kwamen er namelijk na drie dagen al achter dat wij niet samen kunnen wonen, omdat we te verschillend zijn. We konden allebei onszelf niet zijn, dus besloten we dat een van ons een ander apartement moest gaan zoeken. Nathalie stelde voor dat zij een ander apartement ging zoeken, maar ik wilde liever dat ik een ander apartement ging zoeken, om zo een nieuwe start te kunnen maken. 

Week 2 (20 - 26 september)

Dus de maandag daarop stond ik om 9u weer te wachten voor de deuren van het Erasmus Office. Helaas echter was hij die dag gesloten, vanwege de welkomstbijeenkomst voor de nieuwe Erasmusstudenten later op die dag om 12u. Bij die bijeenkomst waren veel mensen die flyers uitdeelden met feesten en reizen die voor Erasmusstudenten werden georganiseerd, maar ook mensen die kamers te huur aanboden. Eén daarvan sprak me erg aan en ik heb meteen gebeld. De man, Antonio, is echt een rasechte Spanjaard en dus werkelijk onverstaanbaar over de telefoon met z´n snelle en binnenmondse Spaans. Op een of andere manier is het me toch gelukt uit het gesprek op te maken dat hij rond16.30u wel kon afspreken om mij zijn kamers te laten zien. Ergens bij Gran Plaza. Ja. Nou Sevilla heeft heel veel plazas (pleinen) en die zijn ook allemaal grande, dus dat was gedoemd te mislukken, ik zat ergens aan de andere kant van de stad dan waar ik had moeten zijn. Dus maar weer bellen, en hij brabbelde dat hij rond 19u dan nog wel een gaatje had. Deze keer vroeg ik naar de exacte straat, zodat ik het zelf op mijn mapa (stadskaart) kon opzoeken. Deze keer lukte het me wel om te vinden, ook dankzij onze wandelende tomtom Isabelle. Het huis sprak me meteen aan en twee dagen later kreeg ik te horen dat ik een kamer in dat huis had gekregen. De donderdag ben ik dus verhuisd en gelukkig kwamen mijn ´verdieping-genoten´ ook die dag net aan, een Frans meisje Valentine en een vriend van haar, Olivier. Het is namelijk een soort van huis met drie verdiepingen die allemaal hun eigen keuken, badkamer en woonkamer hebben. De begane grond heeft vier kamers en daar wonen de twee Ierse jongens en de twee Mexicaanse meisjes. De eerste verdieping heeft vijf kamers waar twee Fransen, de Belg en de twee Tsjechische meisjes wonen en dan hebben we de tweede verdieping waar ik met Valentine en Olivier woon. Onze verdieping is het kleinst, vandaar dat er maar drie kamers zijn, maar heeft als grote voordeel het dakterras! 

Vanaf het begin had ik meteen hartstikke leuk contact met ze en na twee uur met hen in mijn nieuwe apartement voelde ik me al meer thuis dan ik me ooit had gevoeld ik mijn oude kamer.

Week 3 (27 september - 3 oktober) 

Maar mijn oude kamer, hoe zat dan dan? Ik had het contract al getekend en de borg al gegeven, maar gelukkig deed mijn huisbazin daar niet moeilijk over, nouja, op één voorwaarde: dat ik zelf een nieuwe persoon ging zoeken voor mijn oude kamer. Aha. Dus ik mag in een stad waar ik nog maar twee weken ben iemand gaan zoeken die in mijn kamer wil wonen, en het liefst voor het eind van de maand (dus over vier dagen) om dubbele huurkosten te voorkomen... Dat idee maakte me behoorlijk zenuwachtig, maar diezelfde avond nog belde een jongen mij (hij had mijn telefoonnummer van mijn huisbazin gekregen) en hij zei dat hij graag de kamer wilde bekijken. De volgende dag om 11.30 afgesproken bij het apartement. Hij heette Miguel en kwam samen met z´n moeder, weliswaar driekwartier later dan afgesproken, maar dat is hier helemaal niet ´te laat´. Dat is ´normaal´. 

Gelukkig waren hij en z´n moeder, want ja die moet het natuurlijk ook goedkeuren, erg enthousiast. Ze gingen echter ook nog een andere kamer bekijken die dag, dus ze konden nog niets zeggen. Maar later op de middag kwam het verlossende telefoontje dat de andere kamer niets was en dat hij graag mijn kamer wilde overnemen! 

Deze week zijn de colleges ook begonnen. Voor Erasmusstudenten hebben ze geregeld dat wij pas voor 15 oktober ons definitief hoeven in te schrijven voor de vakken die we willen, om een beetje te kunnen kijken wat voor vakken ons leuk lijken en of ze ook werkelijk leuk zijn, want dat kan in de praktijk ook nog wel eens vies tegenvallen. Na deze eerste week heb ik al drie vakken gevonden die ik wil gaan volgen: Latijn, Historische Grammatica van het Spaans (over hoe woorden en uitspraak in de loop van de tijd zijn verandert en hoe dat komt) en De Talen van de Wereld (over de verschillende talen per werelddeel en hoe die in elkaar zitten m.b.t. teken-systeem en klanken e.d.). Dit zijn de Nederlandse vertalingen van de vakken, want alles hier wordt natuurlijk in het Spaans gegeven, maar het leek me niet erg zinvol om hier de Spaanse titels te noemen ;).

Week 4 (4 - 10 oktober)

Inmiddels woon ik al anderhalve week in mijn nieuwe huis en iedere dag weer bedenk ik me hoe blij ik ben dat ik besloten had om zelf een ander apartemente te gaan zoeken en niet Nathalie. Ik heb het hier zoveel beter naar m´n zin, hele leuke mensen en je woont echt in een studentenhuis, iets wat ik eigenlijk vanaf het begin al wilde. En dan hebben we nog het dakterras waar je u tegen zegt, die ook nog bij onze verdieping hoort, waar het heerlijk vertoeven is tussen de middag met de lunch. In bikini natuurlijk. Want het weer is hier nog steeds heerlijk, zo´n 28 a 30 graden. De aantal keren dat ik mijn jas aan heb gehad zijn op één hand te tellen. 

Deze week heb ik ook nog twee andere vakken gevonden die ik wil gaan volgen, Mythologie en Antropologie van de Geslachten (over hoe de relatie tussen man en vrouw op politiek, economisch en sociaal vlak door de tijd heen is veranderd, feminisme e.d.). Echter voordat ik me kan inschrijven voor de vakken heb ik toestemming nodig van mijn coördinator in van mijn eigen universiteit. Afgelopen zondag heb ik te horen gekregen dat ik toestemming voor mijn vakken heb gekregen, dus nu kan het echt gaan beginnnen.