Gasflessen en inschrijvingen

Eerst maar even een update over de dingen van vorige week.

Week 6 (18 – 24 oktober)

Dinsdag verbazing alom. Om 11.34 wordt er aangebeld bij alle drie verdiepingen (we hebben namelijk allemaal een eigen bel per verdieping). Er belt nooit iemand aan. Zouden het de buren zijn? Of nog erger, de politie? Misschien denk je, waarom denkt ze dat er politie voor de deur zou staan? Nou, gisteravond was het maandag en maandags en vrijdags is hier altijd een Erasmusfeest in een discotheek op loopafstand (of liever, kruipafstand ;)). En voordat we naar zo’n feest gaan, drinken we meestal voor in het huis, omdat de drank in de discotheek abnormaal duur is: 1 cola + 1 fanta + 2 bier = 16 euro, heb ik vorige week geleerd. Maar de buren zijn op z’n zachtst gezegd not amused, want waar drank is, is lawaai. Onze buren, waarmee we een muur delen, hebben al twee keer gedreigd de politie te bellen als we niet om 12 uur ’s nachts stil zijn. En dan zouden ze ons ook niet van te voren meer waarschuwen, maar meteen bellen. En aangezien het die maandag om half twee ’s nachts nog een lawaai van jewelste was, vreesde ik dat ze de politie hadden gebeld, die ons nu wel even zou vertellen dat dit zo echt niet langer kon. Dus met enige angst en vertwijfeling doe ik de deur open. Maar dat was nergens voor nodig, want het was een goddelijk knappe Spaanse jongeman met onze nieuwe gasfles, die hij nonchalant over z’n rechterschouder had geworpen. “Hola” was het enige wat ik uit kon brengen, onder de indruk van zijn verschijning en opgelucht dat het niet de policía was die me kwam inrekenen. “Mag ik binnenkomen?”, vraagt hij enigszins vertwijfeld. “Ja, ja, natuurlijk, pasa, pasa”, antwoord ik, terwijl ik mezelf voor de kop sla dat ik dat niet meteen had gezegd, want hij droeg die 12,5 kilo zware gasfles op zijn – goddelijk gespierde – schouders. Twee minuten later heeft meneer alles aangesloten en zegt dat dat dan €13,80 is. Geweldig, voor nog geen vijf euro de man kunnen wij weer een maand vooruit!

En dan hadden we nog de inschrijving. Donderdag te horen gekregen dat ik definitief sta ingeschreven. “Mooi”, dacht ik, “dat ook weer klaar.” Maar dat was te vroeg gejuicht. Voordat de inschrijving helemaal rond is, zijn er nog een aantal hindernissen te nemen:

1. Eerst moet ik maarliefst één hele euro en 12 eurocenten betalen voor de verplichte scholierenverzekering van de universiteit. Geen idee waar ik nu tegen verzekerd ben, maar gezien het bedrag van €1,12 voor een heel collegejaar kan dan nooit veel zijn, misschien voor het geval dat ik mijn pen kwijtraak.

2. Daarna naar de Delegación de Alumnos (iets van een leerlingendepartement binnen de faculteit) waar ik fichas  (formulieren) moet ophalen. Daar ben ik vandaag net geweest, en natuurlijk waren die dingen op. “Wanneer zijn er weer nieuwe dan?” “Geen idee,” is het enige wat de jongen die blijkbaar de hele Delegación representeert, me kan melden.

3. Zodra ik die fichas heb bemachtigd, moet ik ze invullen – per vak een aparte ficha – en aan de betreffende docent geven. Dat is als het ware een bewijs dat ik sta ingeschreven voor zijn vak. Denk ik.

4. En als laatste mag ik dan weer naar of het Secretaría, of Relaciones Internacionales, of het Erasmus Office of de Delegación de Alumnos om een e-mailadres van de universiteit aan te vragen. Op die manier heb ik dan toegang tot wat de docenten online zetten op de site van hun vak. Vergelijkbaar met RUGmail en Nestor, voor de mensen die aan de RUG studeren ;).

Wanneer ik dit allemaal gedaan heb, dán pas mag ik me een studente aan de Universidad de Sevilla noemen.

En als we het dan toch over inschrijvingen hebben, dinsdag hebben Valentine en ik ons ingeschreven in het studentensportcomplex van de US (afkorting voor Universidad de Sevilla). Jaaa, we hebben ons ingeschreven, het voltooid deelwoord, dus het is voltooid, als in klaar, afgerond, en dat in een keer, hoe is het mogelijk! Maar dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. De eerste berg die moest bedwongen worden, was die van de Wachtkamer. En dat was vrij lastig, aangezien er geen rol meer in dat nummertjes-apparaat zat, maar er nog wel een scherm steeds pliepte dat degene met het volgende nummer kon binnenkomen. Chaos en verwarring alom, want wie was degene voor jou, wie was de laatste? Oftewel, wie moest je in de gaten houden, want zodra die aan de beurt was, was jij de volgende. En om het nog ongemakkelijker voor iedereen te maken, duurde het steeds heel lang voordat de teller weer een nummertje klom, wat de spanning alleen maar erger maakt. Want als alles redelijk snel zou gaan, maakt het niet zoveel uit als iemand per ongeluk voor jou gaat, omdat hij niet doorhad dat het jouw beurt was in plaats van de zijne. Maar dat was nu niet het geval. Nu moest je er wel zeker van zijn dat jij degene was die aan de beurt was, want zo niet, dan kon je rekenen op boze blikken, zuchten, geroezemoes achter je rug en andere sociaal ongemakkelijke situaties die de mensheid rijk is. Of in het ergste geval, iemand die je er ten overstaan van de hele wachtkamer op aan spreekt. Maar gelukkig zijn we nog steeds in Spanje, dus men is vrij relaxt, en al na twee uur waren wij aan de beurt. Al? Ja, al. Want wij hadden namelijk het geluk dat er twee meisjes naast ons zaten die nog wel in een ver verleden toen de rol nog niet op was een nummertje hadden kunnen bemachtigen. Maar zij waren het wachten zat en vroegen aan ons of wij hun nummertjes dan ook wilde hebben. Nou dat lieten we ons geen twee keer zeggen, dus wij werden de trotse bezitters van nummertje 29 en 30. Op dat moment stond de teller op 12. Maar hadden wij niet die nummers gehad, hadden we minstens moeten wachten tot 36, want dat was het laatste nummertje dat het apparaatje had kunnen produceren.

Eenmaal binnen, gaven wij aan dat we ons wel graag wilde inschrijven. Dat kon, we moesten de studentenkaart van de US, €11 en een pasfoto geven. “Een pasfoto?” vroeg Valentine. “Dat is ons helemaal niet gezegd!” We zagen onze poging tot inschrijven al helemaal in het water vallen. Ongelofelijk, na twee uur in spanning wachten zou zij zich niet in kunnen schrijven, omdat ze geen pasfoto bij zich had. Ik wist het ook niet, maar had bij toeval de pasfoto’s die ik in de eerste week had laten maken bij me, in de beurs. Na veel aandringen van Valentine, zei de mevrouw achter het bureau, dat ze misschien wel de foto van Valentine’s paspoort kon inscannen, en dan die foto eerst gebruiken. Goddank lukte dat. Wij helemaal blij dat we ons nu toch allebei konden inschrijven. Maar we waren er nog niet. Want nu nog de betaling. Er was ons verteld €11 mee te nemen, maar om de inschrijving af te ronden, moest je ook meteen de eerste maand betalen, te weten €26. Dus in totaal €37. Valentine had dat wel contant bij zich, maar ik niet. Maar er kon ook gepind worden, dus mevrouw haalt mijn pas door dat apparaat, maar natuurlijk lukte dat niet, want mijn pinpas werd niet gelezen door dat ding. Nou dan m’n pas van mijn Spaanse bankrekening maar. Die was gloedjenieuw, dus dat moest goed komen. Maar je raadt het al, wederom pech, want ook die werd om voor mij nog steeds onbekende redenen geweigerd. Nou dan was er nog wel een geldautomaat om de hoek dus ik zou daar wel even geld pinnen, misschien pakte die mijn pas wel, want normaal lukt dat bij gewone geldautomaten wel. Hoe kon ik zo stom zijn daar van uit te gaan, want hier geld de wet van Murphy: alles wat verkeerd kan gaan, gaat ook verkeerd. Nou, weer naar het kantoor (door de Wachtkamer, heel raar gevoel, want ik liep zomaar naar binnen, terwijl de rest nog ‘geduldig’ zat te wachten). Valentine had in de tussentijd haar beurs doorgespit en had nog een briefje van 20 en wat munten voor me en ik had ook nog wat losse euro’s, waarmee we dan toch de €37 haalden. En, ook niet onbelangrijk, het lot besliste het zo dat ik zelfs nog 3 euro over had gehouden, zodat we ook nog met de bus terug konden. Om 21.34.