Pase lo que pase

Door bezoek en ziekte heb ik vorige week geen blog kunnen plaatsen, dus hier is hij alsnog ;).

Ook was ik iets te enthousiast toen ik in de vorige blog zei dat er nog een deel 2 aan zou komen, maar goed, zie hier een nieuwe blog :)

Week 7 (25 – 31 oktober)

Woensdag hadden we groot feest: niet omdat er iemand jarig was, maar het kwam toevallig zo uit dat iedereen in het huis, dus alle twaalf, op stap ging die avond en daarom vrienden had uitgenodigd om allemaal bij ons thuis ‘s avonds voor te drinken. Ik had ook aardig wat mensen uitgenodigd: Nathalie en Isabelle, een paar Poolse meisjes die ik ken via één van mijn vakken en Miguel. Om de geheugens even op te frissen, dat is immers de jongen die nu in mijn oude kamer woont, bij Nathalie en Pauline. Hij voelde zich ook meteen zo vrij om zijn zeven man sterke vriendengroep er bij uit te nodigen, dus het dakterras zou aardig gevuld zijn, tot grote vreugde van de buren! Maar de buren konden gerust zijn, want uiteindelijk zijn alle meiden die ik had uitgenodigd wel op komen dagen, maar de jongens niet (ik insinueer niets, maar het is wel een opmerkelijke constatering). Het lot wilde het namelijk zo, dat Miguel z’n telefoon precies die avond de geest zou geven, waardoor hij me niet kon bellen dat hij en zijn vrienden op de afgesproken plaats waren aangekomen. Hij wist namelijk niet waar mijn huis was, dus zou ik hen bij Gran Plaza, op vijf minuten lopen van mijn huis, ophalen en hij zou bellen als ze daar stonden. Maar vergeet niet, ik wist natuurlijk niet dat die telefoon van hem er mee was opgehouden. Dus toen ik om 12 uur ’s nachts nog steeds geen teken van leven van hem gekregen, maakte ik me geen zorgen, onder het motto “dat is nou eenmaal het Spaanse tempo hier.” Maar had hem toch maar even gesmst dat rond half één vanaf ons huis de volksverhuizing werd ingezet richting het voetbalstadion, waar die avond de botellón was, zodat hij en z’n vrienden daar wel konden komen. Voor de mensen die niet bekend zijn met het voorgenoemde fenomeen, een botellón is een massaal voordrinkfeest op straat, waarbij jongeren drank meenemen naar de afgesproken plaats en die dus openlijk op straat consumeren (officieel zijn botellones verboden, maar daar is hier werkelijk niets van te merken). Maar voordat de standaard vooroordelen over Erasmusstudenten meteen weer opdoemen, zo’n botellón is niet alleen maar zuipen en al dronken zijn voordat je überhaupt voet hebt gezet in de discotheek, het heeft ook economisch nut: er lopen namelijk altijd van die knappe Spanjaarden rond die gratis entreekaartjes aan iedereen meegeven, om zo mensen naar hun discotheek te krijgen. Dus dat scheelt weer €5 entree. Maar dat is nog niet alles, want meestal zit er bij dat gratis entreekaartje ook nog een eerste gratis consumptie (à minstens €4, zie vorige blog)! Dat noem ik nog eens op de kleintjes letten, we blijven ten slotte arme studenten ;)!

Maar goed, still no sign of Miguel en zijn vrienden, ook niet op de botellón. Dan maar eens bellen. Voicemail. Nou ja, dan nog maar een smsje om te zeggen dat wij alvast naar de discotheek gingen en dat ik ook kaartjes voor hen had geregeld, dus dan moesten ze maar even bellen als ze bij de ingang stonden, dan kon ik ze hun kaartjes geven. Maar helaas, ook bij de discotheek geen Miguel en z’n amigos te bekennen. Weer twee keer gebeld, maar wederom geen gehoor. Nu wist ik ook niet meer wat ik er van moest denken. Hoorde dit ook bij Spaanse cultuur, een paar uur van tevoren nog bellen om te zeggen dat je er zal zijn en vervolgens de hele avond en nacht niet op komen dagen en niks van je laten horen? Of is dat iets universeels en heet dat gewoon: jongens?

De volgende dag dacht ik dat hij dan wel iets van zich zou laten horen, iets in de trant van dat ze toch van plannen waren veranderd en dat ze daarom niet meer met ons op stap gingen. Maar nee hoor, helemaal nada. De vrijdag ook niet. Meneer Miguel had blijkbaar helemaal geen haast om de situatie uit te leggen (mañana, mañana), want pas de zaterdagmiddag kreeg ik een berichtje via Facebook dat zijn telefoon die avond om tien uur ’s avonds er mee was opgehouden – dus vlak ná het telefoontje om negen uur die avond waarin hij zei dat ze bij het Gran Plaza zouden staan – en dat hij daarom niet had kunnen bellen dat ze er stonden. Persoonlijk leek het me sterk, maar Nathalie, aangezien zij huisgenoot van hem is, kon me vertellen dat hij inderdaad de week daarvoor ook al naar de winkel was geweest met z’n telefoon omdat die kuren vertoonde. Dus enigszins gerustgesteld, maar nog steeds teleurgesteld, hoopte ik dan maar dat het boze smsje wat ik hem de vrijdag had gestuurd, dan ook niet was aangekomen...

Donderdag kwam Berber langs :D! Na een lange reis van twee dagen (door een staking in Frankrijk onder o.a. vliegveldpersoneel moest haar originele vlucht geannuleerd worden en met haar nieuwe vlucht kon ze niet rechtstreeks naar Sevilla vliegen, dus heeft ze een nacht door moeten brengen op Málaga Airport) was ze aangekomen in Sevilla. Ik haalde haar met de fiets op van de Plaza de Armas, waar de bus vanuit Málaga haar had gedumpt. Ja, dat las je goed. Met de fiets! Sevilla is voor een Spaanse stad behoorlijk fietsvriendelijk, dus drie weken geleden besloot ik op de Mercadillo (zwarte markt waar zigeuners gestolen spullen verkopen) een fiets aan te schaffen! Maar ja, dat zijn natuurlijk niet het type Gazelle of Batavus fietsen wat we in Nederland gewend zijn, maar goed, het fietst, het remt, en het heeft maarliefst vijf versnellingen die het ook nog eens allemaal doen! En dat voor maar €60! Ja ik weet het, ik ben dik afgezet, maar ja, met m’n Hollandse charmes heb ik er in ieder geval nog €5 af weten te krijgen. Dus met mijn prachtige blauw met witte, veel te kleine retrofiets, koersten ik en Berber met haar koffer richting mijn huis. We bleken echter een ware attractie: twee blonde lange meiden, op één fiets, terwijl degene die achterop zat, Berber in dit geval, haar koffer lawaaierig meesleurde over de stenen van de rivieroever. Aan de lachende mensen, joelende en fluitende jongens en enthousiaste toeristen merkten we dat dit niet de meest voor de hand liggende manier van transport was in Spanje, maar dat het wel als zeer ingenieus werd gezien.

De vrijdag hebben Berber en ik wat dingen in Sevilla bezocht, waaronder de stierenvechtarena van Sevilla, en de zaterdag zouden we samen met Isabelle een dagje naar Córdoba, een stad hier op een uurtje treinen vandaan. Helaas hadden de weergoden besloten dat het na drie weken zon weer eens tijd was voor een dagje regen, dus erg veel moois van de stad hebben we helaas niet kunnen zien, omdat de randen van de paraplu ons zicht behoorlijk beperkten. En om het allemaal nog even wat erger te maken, heb ik die dag door de kou, de regen en ongaar vlees waarschijnlijk ook een buikgriepje opgelopen. In de trein terug naar huis voelde ik me al wat misselijk, maar het ging nog en ik dacht misschien gaat het straks wel over, want meestal heb ik een sterke maag. Toen we om acht uur ’s avonds weer in Sevilla waren terug gekomen, hadden we ook nog met Nathalie en Pauline afgesproken om bij haar pasta te gaan eten. Het idee om pasta te gaan eten lokte me helemáál niet, maar ik dacht “dan neem ik gewoon een beetje.” Maar de misselijkheid stak steeds weer de kop op en na het eten zei ik dat ik nu echt naar huis wilde, want ik voelde me echt niet goed. We waren nog maar net buiten op straat, of ik voelde al dat we ons huis niet gingen halen. En ja hoor, daar stond ik op straat, vlakbij onze geliefde Erasmus discotheek, op zaterdagavond, om elf uur over te geven. Drie keer raden wat de voorbijgangers dachten…