De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Week 8: (1 - 7  november)

Deze week begon niet erg leuk, aangezien ik dus een buikgriepje had opgelopen het weekend ervoor. Heb de zondag de helft van de dag in bed gelegen en toen Berber en ik daarna om 14u even naar de OpenCor (zoals de naam al enigszins doet vermoeden, dit is supermarkt die bijna altijd open is, dus ook op zondag) wilden gaan om wat broodnodige boodschappen te doen, werd ik op de terugweg licht in m’n hoofd en zag het er naar uit dat, na al te hebben overgegeven op straat de dag ervoor, ik nu zou gaan flauwvallen op straat. Dat idee vond ik echt te gek voor woorden, dat weigerde ik gewoon. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis, dus steeds diep uitademen (ik was namelijk aan het hyperventileren) en op een of andere manier hadden we het gered. Mijn kamer is immers op de tweede verdieping, maar ik was echt niet in staat om de trappen nog op de gaan, en dat zou ook veel te gevaarlijk zijn geweest, dus klopte ik aan bij de deur van de begane grond en zij hebben mij verzorgd totdat ik weer wat was bijgekomen. De rest van de dag dus ook maar de hele dag in bed gebleven. Die avond voelde ik me al weer een stuk beter en ik had die nacht ook goed geslapen, dus de volgende dag, de maandag, besloten Berber en ik nog even Sevilla in te gaan, aangezien het haar laatste dag in Sevilla was. Dat bleek achteraf overmoedig en mijn overmoed zou die avond gestraft worden met weer overgeven (voor de verandering was ik nu wel gewoon thuis) en me beroerder dan ooit voelen. Aangezien Berber haar vlucht de dinsdagochtend al om 06.30 zou vertrekken, kon ik haar ook niet meer op de taxi naar het vliegveld zetten, dus het afscheid om 4.00 ’s nachts was nou niet echt wat je noemt warm. Niet heel leuk voor Berber natuurlijk, en ik vond het zelf ook heel vervelend, maar ja “at it net kin sat it mat, dan mat it mar sat it kin.”

De dinsdag voelde ik me ontzettend zwak, na ook een rotnacht, en heb ik weer de hele dag in bed gelegen en af en toe voorzichtig wat gegeten. Niet te veel natuurlijk, want dan zou het er misschien net zo hard weer uit komen, maar ik kon ook niet niet gaan eten, want dan werd ik juist misselijk van de honger. Dus de hele dag balanceren op het randje van ‘wordt dit teveel of heb ik dit juist nodig?’ 10 digestive koekjes (moalkoekjes in het Fries, in het Nederlands weet ik de term niet), 4 appels en 2 danone-toetjes later, voelde ik me ’s avonds al iets beter, maar nog niet in staat om ook maar naar de wc of de keuken te gaan. Om half zeven werd ik echter opgeschrikt door mijn telefoon, de beltoon schelde ineens door de kamer en na een paar tellen drong het tot me door dat iemand me aan het bellen was. Met de luttele krachten die ik die dag had opgebouwd met de o zo energiegevende moalkoekjes, richtte ik mezelf op in bed en pakte ik de telefoon van m’n nachtkastje. Ik nam op met “Sí?” en een of andere man stak een groot verhaal af, waarvan ik alleen de woorden ‘internet’ en ‘ya’ opving. Het duurde namelijk even voordat de hersenen waren overgeschakeld op het Spaans. “Perdona, wat heeft u nou net gezegd?” Weer onverstaanbaar snel Spaans, maar aangezien ik het kernwoord ‘internet’ had opgevangen vroeg ik of hij misschien één van onze ‘vrienden’ van Jazztel was. “Nee, wij zijn Yacom (dat verklaarde meteen die ‘ya’ die ik op één of andere manier had opgeslagen).” Ik had namelijk laatst een keer naar hun gebeld? Nou wist ik dat ik ziek was en dat ik dan misschien niet alles even helder op een rijtje had als normaal, maar ik wist zeker dat dat toch echt niet het geval was, dus ik vroeg of onze huisbaas Antonio hen misschien had gebeld. Ja ja, dat kon het wel eens zijn en Antonio had toen mijn telefoonnummer doorgegeven om het verder te regelen. Op een of andere manier ben ik nu dus gebombardeerd tot de hoofdverantwoordelijke voor het internet van het hele huis, lekker dan. Nou meneer Yacom, vertel dan maar even wat jullie aanbieding inhoudt. Het klonk goed, snellere verbinding, de eerste zes maanden maar €30 en daarna €40, wat dus gemiddeld zo’n schamele €3 per persoon is, ideaal. “Maar voordat u verder gaat, is het een probleem dat ik in Nederland, op mijn Nederlandse bankrekeningnummer, een lening heb? Want bij Jazztel was dat een enorm probleem en als dat bij jullie ook zo is, kunnen we meteen wel ophouden.” Stilte. En toen kwam het beste antwoord van alle mogelijke antwoorden die de man had kunnen geven: “Nee hoor, we hebben alleen uw gegevens nodig en uw bankrekeningnummer.” Ik kon het niet geloven, zou het nu eindelijk eens een keer lukken om fatsoenlijk internet af te kunnen sluiten?! “Fantástico,” zei ik, en na me ervan te hebben verzekerd dat we inderdaad niet meer moesten betalen dan wat hij had gezegd (installatiekosten en dat soort flauwekul), gingen we door met de gegevens en het bankrekeningnummer. Nadat de man alle gegevens nog een keer had herhaald om er zeker van te zijn dat alle nummers enzo klopten, vroeg ik of er nu van die verificadores gingen bellen om te controleren of ik wel ben wie ik zeg dat ik ben. Weer stilte.

- “Uh nee.”

- “Nee?”

- “Nee, we zijn klaar.”

Weer zo’n hemels antwoord! Ik kon het niet geloven: ik lag al de hele dag ziek, zwak en misselijk op bed, maar ik had internet afgesloten :D! Ik voelde me opslag niet meer ziek. Maar we zijn er nog lang niet, nog nergens van uit gaan Martine. Het gaat altijd op één of andere manier wel weer fout, dit was pas de eerste stap in het tergend lange proces. De hele avond nog gewacht of ze terug zouden bellen met het nieuws dat er tóch iets verkeerd was gegaan, maar dat telefoontje bleef goddank uit en met een tevreden lach viel ik weer in slaap.

Helaas zorgde het gelukzalige idee dat we eindelijk fatsoenlijk internet hadden af kunnen sluiten er niet voor dat ik inderdaad niet meer ziek was, maar de dagen erna ging het wel steeds beter en de vrijdag voelde ik me zelfs zo goed, dat ik me, zij het met enige twijfel, weer aan de colleges waagde. Ik heb ’s ochtends een vak gevolgd, maar ben niet naar het college daarna gegaan, want ik merkte dat ik toch nog wat meer moest uitrusten. ’s Middags weer geslapen en toen ik weer wakker werd, voelde me al weer een stuk beter, waardoor ik besloot ook nog maar even naar mijn college van die avond, Latijn, zou gaan. Misschien zou ik er niet zo veel van begrijpen, omdat ik de afgelopen drie lessen er niet bij had kunnen zijn, maar dan kon ik wel alvast even iemand vragen of ik zijn of haar aantekeningen mocht kopiëren, om de schade weer wat in te kunnen halen. Leuk bedacht allemaal, maar de docente dacht er anders over, want toen ik om zeven uur het klaslokaal binnenkwam, werd het me al gauw duidelijk dat dit geen normale les zou worden: we hadden een tussentijdse toets. Maar dat wist ik natuurlijk niet, dus ik had niet geleerd, en bovendien zou die toets ook over stof gaan die ik had gemist. Dus meteen de situatie aan de profesora uitgelegd, en ze zei gelukkig dat het niet erg was en dat ik wel gewoon kon proberen en dan zagen we het wel. Alle rijtjes van declinaties en naamvallen die nog enigszins waren blijven hangen, moesten mij door die toets slaan, en na anderhalf uur alles neerpennen wat ik nog wist, leverde ik mijn toets in. Enerzijds tevreden dat hij voor het feit dat ik totaal onvoorbereid was nog redelijk ging, maar anderzijds teleurgesteld dat ik het niet van te voren wist, want alleen als je op alle tussentijdse toetsen een voldoende haalt, ben je vrijgesteld van het eindexamen, dus die kansen waren nu wel verkeken.

Gister (maandag) had ik weer Latijn, en na eerst wat ingewikkelde theorie te hebben uitgelegd, begon de docente ineens de nagekeken toetsen uit te delen. Dat was zeer verrassend, want normaal duurt zoiets hier twee weken voordat je je cijfer te horen krijgt. Na een paar vreugdekreten maar ook balend gemopper achter me, kreeg ik mijn toets onder m’n neus geschoven: ik had een 5! Misschien denk je, waarom zou je blij zijn met een 5, want dat betekent dat je het net niet hebt gehaald! Maar dit is nou het geweldige van Spanje, hier ben je aprobado, oftewel geslaagd, met een 5!!! Hoe geniaal! Ik kon het niet geloven: als ik hier na een week ziek op bed te hebben gelegen een toets kan halen zonder er voor te leren en zonder dat ik überhaupt alle stof heb gehad, dan moeten die andere toetsen ook lukken. De hele weg terug naar huis op de fiets kon ik alleen maar lachen. Ik had de toets gewoon gehaald! En dus ben ik nog steeds in de running voor de vrijstelling van het eindexamen! Vlak voordat ik afsla naar mijn straat, valt mijn oog op zo’n grote groene lichtgevende plus die al die apotheken hier hebben: 21.54u zegt hij. “Huh,” denk ik, “ik was toch half negen klaar met die toets? Hoe kan het nu dan al tien uur zijn?” Nog zoiets geweldigs, het is al meer dan een week geleden dat de wintertijd in heel Europa is ingegaan, maar nog steeds zijn er Spanjaarden die hun klok niet hebben aangepast: deze apotheek niet, en zondag zag ik dat de klok in mijn internetcafé ook nog steeds de zomer in de bol heeft: heerlijk, ik hou van dit land.