De rampen zijn de wereld nog niet uit

Week 12 (29 november - 5 december)

Maandag kon ik op een of andere manier bijna niet mijn bed uit komen,  sowieso de laatste tijd gaat dat moeilijk, maar na twee uur om de negen minuten half slapend op de snooze-knop te hebben geslagen, lukte het me eindelijk, en om tien uur was ik - fysiek - uit bed. Mentaal nog niet. Maar om elf uur had ik al college en op de fiets ben ik een dikke 20 minuten onderweg dus in een half uur moest ik me douchen, aankleden en ontbijten, iets waar ik normaal een uur de tijd voor nodig heb. Het bed schreeuwde werkelijk om er gewoon weer lekker in te kruipen en niet naar de les gaan, maar ik dacht “Nee Martine, kom op, je bent er nu uit, dus nu moet je ook volhouden.” Dus, bikkel ik (ik was echt trots op mezelf, aangezien ik opstond om naar mijn academisch zeer teleurstellende vak te gaan), heb me in constante toestand van haast gedoucht, aangekleed en twee broodjes naar binnen gewerkt. Snel alle boeken in de tas en sleutels pakken en die kant op. En toen haalde het lot een hilarische grap met me uit: mijn voorband van de fiets was lek. Na een paar minuten gevloek en getier vol ongeloof dat dit juist vandáág moest gebeuren (ik had dus net zo goed nog gewoon heerlijk in bed kunnen liggen, grrrr!) bedacht ik me dat ik ook met de bus kon gaan. Maar die is ook al zo’n grapjas, want iedere keer als ik richting die bushalte loop, komt de bus - me bijna uitlachend - net voorbij en moet ik minstens 20 minuten wachten tot de volgende. Dus toen maar besloten niet meer naar die les te gaan. Niet om m’n bed weer in te duiken, ik was nu toch al helemaal ready to go, maar om mijn ‘kapotte’ mp3 naar de servicio de posventa (klantenservice) van de Mediamarkt (jaaa, die hebben ze hier ook in Spanje!) te brengen. Waarom staat die kapotte tussen haakjes, denk je misschien. Nou, dat is een heel dom verhaal, ik dacht namelijk dat mijn mp3 kapot was, want hij wilde niet meer aan. En bij mijn vorige mp3, ook al was de batterij leeg, hij ging altijd even aan om te zeggen dat zijn batterij toch echt op was om vervolgens weer uit te gaan. En aangezien mijn nieuwe mp3 op die vorige leek, dacht ik dat mijn nieuwe mp3 - aangezien hij niet aanging om even te zeggen dat zijn batterij toch echt op was - kapot was, dat hij helemaal niet meer aan wilde. Dus ik naar meneer chagerijn van de klantenservice en die meldde me dat hij binnen 30 dagen (!) gemaakt zou zijn. “Nou fantastisch,” dacht ik, “aangezien dit Spanje is, zal dat wel zes weken worden.” De volgende dag had ik met Anke geskypet en dat haar verteld en toen zei ze: “En heb je ook geprobeerd hem aan te doen terwijl hij aan de stroom zat?” Shit. Nee! Oh, wat dom! Hij was dus waarschijnlijk helemaal niet kapot!!! Ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan, ik was die mp3 - door mijn domme geredeneer - minstens een maand kwijt, om hem te laten ‘reparen’…

Maar goed, die fiets was wél echt kapot, dus ik dacht laat ik daar ook maar meteen verandering in brengen, deste eerder kan ik hem weer gebruiken en hoef ik niet meer met de bus. Dus aan de bouwvakkers die in ons huis waren - de eerste verdieping kreeg een nieuwe keuken geïnstalleerd, daarover straks meer - gevraagd of zij hier in de buurt ook een fietsenmaker wisten en dat wisten ze gelukkig wel als echte sevillanos. Dus daar heen en meneer de fietsenmaker vertelde me dat de binnenband lek was en dat de buitenband ook helemaal versleten was en dat die dus eigenlijk ook vervangen moest worden - kon ik hem niet helemaal ongelijk in geven. “Wat kost dat dan?” vroeg ik. “€15 voor beide banden.” Nou dat viel honderd punten mee aangezien wij bij Hotze €17 mogen neerleggen voor alleen een nieuwe binnenband. Ik zei: “Doe dan meteen de achterband ook maar, die is net zo versleten, en anders zal je zien dat ik hier morgen weer voor de deur sta.” Dus meneer de Spaanse fietsenmaker had er weer een dikke klant bij.

Dan nog even over de keuken die de eerste verdieping kreeg geïnstalleerd. Die nieuwe keuken is een onderdeel van het plan van onze huisbaas Antonio om het hele huis te renoveren. Onze verdieping is al helemaal klaar en ik moet zeggen dat ze goed werk geleverd hebben. Maar dat kan niet gezegd worden van dit nieuwe project: de keuken van de eerste verdieping is werkelijk afzichtelijk geworden. Om te begrijpen wat ik bedoel, ga ik even een beeld voor jullie schetsen: de kastjes zijn helemaal wit, net als in de vorige keuken, daar is op zich niets mis mee, een mooie neutrale kleur. Dan de vloer, die is van lichtblauwe tegeltjes, iets minder geslaagd maar daar valt nog mee te leven. Maar nou komt het, want het stijlgevoel van de vrouw van de huisbaas heeft bepaald dat het keukenblad en de keukentafel helemaal feloranje moesten worden. Fel oranje! Zo oranje als de naranjas (sinaasappels) die hier aan de bomen hangen! Als er één kleur is die per definitie NIET bij blauw past, is dat oranje, want dat is de tegenovergestelde kleur, net als geel en paars ook een vloekende combinatie is. En dat is nog niet alles, in dat bijna Hollands aandoende oranje van het keukenblad en de keukentafel zitten ook nog kleine stukjes glinsterend goud…  Het doet bijna zeer aan je ogen als je er naar kijkt. En toen ik die dinsdag of woensdag even de oven moest gebruiken, (alleen de eerste verdieping heeft een - werkende - oven) vroeg María José, zo heet de vrouw van Antonio, wat ik tot zo ver van de nieuwe keuken vond.

- “Nou wel een beetje fel dat oranje he?”

- “Ja, vind je? Nee, vind ik wel mee vallen hoor.”

- “Ja… Uhm, kan ik de oven gebruiken?”

Motorisch gestoordheid en pornofilms

Week 11 (22 - 28 november)

Aangezien ik me vijf weken geleden had ingeschreven bij de SADUS, het sportcomplex van de universiteit, leek het me wel eens tijd om daadwerkelijk gebruik te gaan maken van dat zelf afgesloten, in één keer gelukte, sportabonnement. Dus dinsdag met Valentine met de bus richting Los Bermejales, de buurt waar dit complex staat. We zouden eerst van 19h tot 20h een uurtje aerobics doen en daarna een half uur GAP Express (oefeningen om je buik- en beenspieren te trainen). Toen wij om vijf over zeven de zaal binnen kwamen, was de les al begonnen (een stiptheid die ik niet was gewend van de Spanjaarden), en zo’n twintig meiden en vrouwen huppelden en sprongen rond, zoals de lerares dat voordeed. Nou, snel erbij en het ritme proberen te vinden. Die heb ik helaas nooit gevonden. Valentine wel, al heel snel, want die deed al jaren aan aerobics en wist volgens mij alle pasjes al uit haar hoofd. En het leek dat de rest er ook niet voor het eerst was, want iedereen deed moeiteloos mee met de lerares terwijl ik me al snel een motorisch gestoorde begon te voelen, want wat ik ook deed, het tempo lag veel te hoog en de pasjes die ogenschijnlijk zo makkelijk leken, waren te complex voor mijn hersens om er mee uit de voeten te kunnen. Letterlijk. Dus na een kwartier verwoede pogingen om onder andere mijn linkerbeen al draaiende voor mijn rechterbeen te krijgen en op hetzelfde moment mijn armen in de tegengestelde richting te bewegen, gaf ik het op. De resterende drie kwartier heb ik in een hoek van de zaal op de zittend op de grond doorgebracht, met verbazing kijkende naar de rest die de nog steeds moeiteloos de lerares volgde. Ik was echt de enige die het niet had bij kunnen houden. Toen de les eindelijk afgelopen was, hadden we GAP Express, in dezelfde zaal. Dat waren gelukkig makkelijkere oefeningen, maar ze waren wel zwaarder voor de spieren. Maar ik kon de lerares goddank volgen, dus ik voelde me niet meer een lelijk eendje of een schaap met vijf poten.

Vrijdagochtend had ik weer mijn academisch zeer teleurstellende vak: Las Lenguas del Mundo. Waarom is dit vak zo academisch teleurstellend? Nou, als je docent de hele les bij alle uitleggingen steeds de behoefte voelt om overal onomatopeïsche geluiden als tak tak tak, prr prr en wga wga wga bij te maken, voel je je echt niet meer een universitair student, maar meer een kleuter die leert welk dier welk geluid maakt. Het is werkelijk gênant, hij probeert leuk te zijn, zo’n docent die vrienden wil zijn met z’n leerlingen, en je krijgt echt het idee nog in de brugklas te zitten. Iedere keer als hij zich weer zo verlaagd kijken Ula, een Poolse vriendin hier, en ik elkaar aan met een blik van ‘wat-dóen-we-hier?!’  Maar het kan erger, dat werd vandaag wel duidelijk. Meneer schuwt ook niet voor seksueel getinte opmerkingen over onderwerpen die daar werkelijk niets mee te maken hebben. We hadden het over verschillende taalregisters (taalgebruik al gelang naar leeftijd, opleidingsniveau en sociale context) en over hoe raar het eigenlijk is dat bij het nasynchroniseren van films en series - wat ze hier in Spanje áltijd doen, tot aan de reclames toe - altijd een nette stem gekozen wordt, terwijl er soms bij bijvoorbeeld ‘gangsterfilms’, zoals meneer ze noemde, je juist een veel stoerdere en vulgairdere stem nodig hebt om het geloofwaardig te houden. “Net als in pelis porno (pornofilms), daar heb je dat ook,” deelde meneer heel ‘grappig’ mee. En dan met zo’n domme lach daarna van, “ja, dat weten jullie ook wel hè?” WAT?! Dios mío, dit méént hij toch niet?! Ula en ik hadden het niet meer, hoe konden we hem nu ooit nog serieus nemen?! Nou ja, Ángel - dat is z’n naam, heel tegenstrijdig aangezien dit ‘engel’ betekent - had z’n doel weer bereikt: de afstand tussen docent en leerling tot een - onbehaaglijk - minimum brengen.

Heit, mem en Nynke op bezoek!

Week 10: (15 - 21 november)

Woensdag was een superleuke dag, want heit, mem en Nynke zouden die avond rond 19u aankomen op Sevilla Airport! Om 17u vertrok ik van mijn huis richting de bushalte, om vervolgens natuurlijk net de bus te missen. Er gaan namelijk maar twee bussen per uur, dus ik heb daar eerst nog een half uur gewacht. Toen de bus eindelijk kwam, was het nog maar een kwartiertje naar het aeropuerto en daar heb ik nog ongeveer drie kwartier gewacht. De ene naar de andere vlucht landde en hordes mensen kwamen bepakt en bezakt uit de slidedeuren te voorschijn, de ene zoekend naar degene(n) die hem of haar op zouden halen, terwijl anderen meteen naar de uitgang liepen, bellend en zakelijk aan het doen. Vóór de vlucht van heit, mem en Nynke, was er een vliegtuig uit Rome aangekomen, waarin werkelijk alléén maar oudere mensen uit kwamen. Allemaal werden ze opgewacht door vrolijke groepsleiders die blijkbaar vanaf het vliegveld hun groepjes gepensioneerden naar of Córdoba of Cádiz (twee grote steden hier in de buurt) zouden brengen voor een citytripje. Op een gegeven moment kwam er een jongere vrouw en een jongen door de deuren, wat er wel op móest wijzen dat er een volgende vlucht was aangekomen, dus ik keek op het bord met arrivals en ja hoor, vlucht FR6444 vanaf Brussel Charleroi was aangekomen! Nu konden heit en mem en Nynke ieder moment door de bijna magisch aandoende slidedeuren komen, een heel raar idee. Na twintig minuten gespannen zoeken naar een bekende kop tussen al die voor mij nietszeggende gezichten bij iedere keer dat de deuren weer open gingen, kwam heit als eerste lachend door de deur. Ik begon meteen te huilen van de ontlading en van ongeloof dat ze hier nu echt waren. Na de nodige tranen en omhelzingen met iedereen, gingen we weer naar buiten om op de bus te wachten die ons weer naar de stad zou brengen. En toen viel het me meteen al op dat ik al aardig geïntegreerd was geraakt in de Spaanse cultuur, want toen de tweede bus (de eerste zat helaas al vol) na tien minuten er nog niet was, zei heit al: “Nou, komt die bus nog ris?” terwijl ik me er nog niet eens van bewust was dat de bus ‘te laat’ was. Ik zei: “Hij komt wol, it gjit hjir net sa op de tiid, der komme gewoan twa busen per oere, mar dat wol net seze dat dat dus ieder heal oere is.” En na nog een kwartier te hebben gewacht, was daar dan eindelijk de bus die ons weer naar de stad bracht. We stapten uit bij Nervión Plaza (het grote winkelcentrum in mijn wijk) en liepen vervolgens met de koffers richting het pension van heit en mem om daar een van de drie koffers te dumpen. Ja, maar een. Want een koffer was van Nynke - en die zou bij mij op de kamer slapen - en de andere zat vol met warme kleren en andere spullen voor mij, die ik hen had gevraagd mee te nemen uit ons koude kikkerlandje. Daarna zijn we naar mijn huis hier gegaan en heb ik een heerlijke echte Hollandsche maaltijd klaargemaakt (aardappelschijfjes met doperwtjes en een gehaktbal, en voor heit natuurlijk zijn onmisbare biertje), want ik wist dat ik ze daar veel gelukkiger mee zou maken dan met een paella van zeedieren en rijst.

De donderdag ben ik gewoon naar mijn colleges gegaan, want die waren wel belangrijk en aangezien ik de weken daarvoor door het buikgriepje en de verkoudheid ook al niet bij alle lessen kon zijn, wilde ik liever niet nog meer missen. Heit en mem en Nynke zijn toen naar Plaza de España geweest en hebben het centrum bezocht en ‘s avonds om 20u na mijn laatste les hadden we afgesproken voor de universiteit om ergens in de stad even wat te eten. Maar die avond had ik weer een van mijn tussentijdse toetsen van Latijn en die liep weer uit tot half negen, dus toen ik uit het lokaal kwam, heb ik meteen heit gebeld dat ik er aankwam. Daarna zijn we niet zoals de meeste mensen culinair uit eten gegaan, maar zijn we, omdat het al zo laat was en iedereen honger had, naar de Boston Burger gegaan, tegenover de universiteit. Dus in plaats van typisch Spaanse tapas werden het een hamburger met een biertje voor heit, een spaghetti met thee voor mem, een pizza met cola voor Nynke en een soort lasagne met ijsthee voor mij.

De vrijdag heb ik ze een rondleiding gegeven door de universiteit, om te laten zien waar ik dus zoal mijn dagen doorbreng. Vonden ze heel leuk, want nu hebben zij ook eindelijk een beeld van hoe ik hier leef. Daarna nog bij de fontein van de universiteit een familiefoto laten maken door een voorbijlopende toerist, welke tot grote ergernis van mem alle fototechnische wetten had overtreden, maar goed we hadden een foto met ons allevier. Dat is geloof ik de enige van de 600 (!) foto’s die mem in die zes dagen heeft gemaakt ;). Daarna zijn Nynke en ik aan het winkelen geslagen en hebben heit en mem nog het park María Luisa bezocht, als ik het me goed herinner.

De zaterdag hebben we een soort Sinterklaas gevierd, weliswaar met alleen kado’s voor mij, want ja op 5 december kon ik er niet bij zijn natuurlijk. En de Dichtpiet, a.k.a. mem, had er ook nog een paar lieve gedichten bij gedaan. Daarna zijn we niet meer de stad in geweest, gewoon een lekker rustig dagje! Die avond zijn Nynke en ik nog naar een discotheek hier vlakbij geweest, genaamd Paddock, en dat was heel gezellig. We hadden veel mannelijke aandacht met onze lengte en blonde haren!

De zondag hebben we nog een rondvaarttocht gemaakt over de rivier die door Sevilla stroomt, was heel gezellig en gelukkig was het mooi weer. En zelfs ik had ook weer wat nieuwe dingen over Sevilla geleerd van het automatische bandje die onze gids moest voorstellen!