Motorisch gestoordheid en pornofilms

Week 11 (22 - 28 november)

Aangezien ik me vijf weken geleden had ingeschreven bij de SADUS, het sportcomplex van de universiteit, leek het me wel eens tijd om daadwerkelijk gebruik te gaan maken van dat zelf afgesloten, in één keer gelukte, sportabonnement. Dus dinsdag met Valentine met de bus richting Los Bermejales, de buurt waar dit complex staat. We zouden eerst van 19h tot 20h een uurtje aerobics doen en daarna een half uur GAP Express (oefeningen om je buik- en beenspieren te trainen). Toen wij om vijf over zeven de zaal binnen kwamen, was de les al begonnen (een stiptheid die ik niet was gewend van de Spanjaarden), en zo’n twintig meiden en vrouwen huppelden en sprongen rond, zoals de lerares dat voordeed. Nou, snel erbij en het ritme proberen te vinden. Die heb ik helaas nooit gevonden. Valentine wel, al heel snel, want die deed al jaren aan aerobics en wist volgens mij alle pasjes al uit haar hoofd. En het leek dat de rest er ook niet voor het eerst was, want iedereen deed moeiteloos mee met de lerares terwijl ik me al snel een motorisch gestoorde begon te voelen, want wat ik ook deed, het tempo lag veel te hoog en de pasjes die ogenschijnlijk zo makkelijk leken, waren te complex voor mijn hersens om er mee uit de voeten te kunnen. Letterlijk. Dus na een kwartier verwoede pogingen om onder andere mijn linkerbeen al draaiende voor mijn rechterbeen te krijgen en op hetzelfde moment mijn armen in de tegengestelde richting te bewegen, gaf ik het op. De resterende drie kwartier heb ik in een hoek van de zaal op de zittend op de grond doorgebracht, met verbazing kijkende naar de rest die de nog steeds moeiteloos de lerares volgde. Ik was echt de enige die het niet had bij kunnen houden. Toen de les eindelijk afgelopen was, hadden we GAP Express, in dezelfde zaal. Dat waren gelukkig makkelijkere oefeningen, maar ze waren wel zwaarder voor de spieren. Maar ik kon de lerares goddank volgen, dus ik voelde me niet meer een lelijk eendje of een schaap met vijf poten.

Vrijdagochtend had ik weer mijn academisch zeer teleurstellende vak: Las Lenguas del Mundo. Waarom is dit vak zo academisch teleurstellend? Nou, als je docent de hele les bij alle uitleggingen steeds de behoefte voelt om overal onomatopeïsche geluiden als tak tak tak, prr prr en wga wga wga bij te maken, voel je je echt niet meer een universitair student, maar meer een kleuter die leert welk dier welk geluid maakt. Het is werkelijk gênant, hij probeert leuk te zijn, zo’n docent die vrienden wil zijn met z’n leerlingen, en je krijgt echt het idee nog in de brugklas te zitten. Iedere keer als hij zich weer zo verlaagd kijken Ula, een Poolse vriendin hier, en ik elkaar aan met een blik van ‘wat-dóen-we-hier?!’  Maar het kan erger, dat werd vandaag wel duidelijk. Meneer schuwt ook niet voor seksueel getinte opmerkingen over onderwerpen die daar werkelijk niets mee te maken hebben. We hadden het over verschillende taalregisters (taalgebruik al gelang naar leeftijd, opleidingsniveau en sociale context) en over hoe raar het eigenlijk is dat bij het nasynchroniseren van films en series - wat ze hier in Spanje áltijd doen, tot aan de reclames toe - altijd een nette stem gekozen wordt, terwijl er soms bij bijvoorbeeld ‘gangsterfilms’, zoals meneer ze noemde, je juist een veel stoerdere en vulgairdere stem nodig hebt om het geloofwaardig te houden. “Net als in pelis porno (pornofilms), daar heb je dat ook,” deelde meneer heel ‘grappig’ mee. En dan met zo’n domme lach daarna van, “ja, dat weten jullie ook wel hè?” WAT?! Dios mío, dit méént hij toch niet?! Ula en ik hadden het niet meer, hoe konden we hem nu ooit nog serieus nemen?! Nou ja, Ángel - dat is z’n naam, heel tegenstrijdig aangezien dit ‘engel’ betekent - had z’n doel weer bereikt: de afstand tussen docent en leerling tot een - onbehaaglijk - minimum brengen.