It mat net gekker wurde!

Na de eerste twee weken van het nieuwe semester, zat het ritme er voor iedereen al aardig in en dus hadden we weer eens tijd voor een feestje. Zoals al eens eerder gezegd in een blog, heeft onze discotheek Abril iedere maandagavond en vrijdagavond een Erasmus-feest, en dit betrof een maandagavond dus wij besloten met bijna het hele huis naar Abril te gaan om weer eens lekker de beest uit te hangen. Na een uur getreuzel van een al aardig beschonken Olivier gingen we om half twee dan eindelijk die kant op. Want als je voor 2 uur binnen was, kreeg je een gratis drankje. Nou dat hebben we helaas net niet gered, ondanks dat de loop naar Abril niet meer dan een kwartiertje is. We kwamen namelijk onderweg een matras tegen. Misschien denk je, “wat heeft dat er nou mee te maken?!” Nou Chloe, onze Franse studente Kunsten uit Parijs, is een beetje onze gitana (zigeuner),  dus als zij ziet dat er weggegooide spullen naast containers liggen, is zij de eerste die daar even in rondneust of daar ook nog wat leuks of wat bruikbaars tussen zit. Zo heeft ze onze inboedel al verrijkt met o.a. een parasol, een droogrek, een stoel, Spaanse literatuur en een enorme poster van een knappe vent. En die bewuste maandagavond, toen we met z’n allen naar de Abril liepen, vonden we ons klapstuk: een matras. En niet zomaar een, deze was extra dik en zag er nog piekfijn uit, blijkbaar gekocht bij de Hipercor. Oftewel, die konden we niet laten liggen, dus Chloe en Olivier sjouwden het matras onder een auto vlakbij, zodat niemand anders hem mee zou nemen - stel je voor - en zodat wij hem op de terugweg mee zouden kunnen nemen naar ons huis. Zo gezegd zo gedaan. Dus toen wij om half vier alweer de discotheek uit kwamen rollen (er waren weinig mensen, dus we bleven niet erg lang), was het eerste wat iedereen dacht: “Zou het matras er nog liggen?” Wonder boven wonder was niemand anders op het geniale idee om een matras van de straat mee te nemen gekomen, dus hij lag nog keurig op ons te wachten onder de auto. Chloe en Matthijs hebben hem boven hun hoofd naar huis gesjouwd, heel grappig gezicht. Maar dat vonden twee politiemannen in een patrouillerende politieauto blijkbaar niet. Nou ja, ik kan ze niet helemaal ongelijk geven, ik kan me voorstellen dat ze een beetje argwaan krijgen als ze een groep buitenlandse jongeren op een maandagnacht om half vier met een matras boven hun hoofd door de stad zien sjouwen. Even was ik bang dat ze ons aan gingen houden en gingen vragen wat wij dachten aan het doen te waren, maar toen bedacht ik me, ze hebben helemaal geen reden om ons aan te houden, want naar mijn weten staat er in het Spaanse wetboek niets over het eventueel verboden zijn van het nachtelijk vervoeren van een matras. Chloe moet hetzelfde gedacht hebben, want ze begon te lachen en zei “hola!” De politiemannen zeiden iets onverstaanbaars terug, bleven ons nog even volgen en dropen weer af.

Deze ontmoeting met de politie zou niet de enige van die week zijn, zo bleek de vrijdag daarop, toen wij in ons huis het afscheidsfeest van onze Franse huisgenoot Rémi hadden. Blijkbaar zorgden de uitgenodigde vrienden van Rémi, de vrienden van vrienden van vrienden van Rémi en de muziekinstallatie van Matthijs voor teveel lawaai en daarom hadden de buren met wie wij een muur delen de politie gebeld. Dus toen ik me tussen de menigte wurmde om van de woonkamer naar de keuken te gaan, zag ik ineens twee mannen in de deuropening staan: de Spaanse policía. Fuck. “Hoe zijn die binnengekomen?” dacht ik en “Hoe lang staan die hier al?!” Olivier en Valentine stonden ook net in het gangetje bij de deur en begonnen SSSSSSHH te roepen zodat iedereen doorhad dat hij even stil moest zijn.

- “Is hier ook een Spanjaard aanwezig?” vroeg de langste van de twee.

Chloe haalde een man op die inderdaad Spaans was. De policías legden het verhaal eerst aan hem uit en aangezien ik ongeveer de nuchterste en degene met de meeste taalvaardigheid was, besloot ik daarna de taak op me te nemen dit op te lossen.

“Jullie identiteitskaarten en een bewijs dat jullie hier kamers huren, graag.” zei hij tegen mij, Valentine en Olivier. Met bonzend hart in m’n keel ging ik naar boven om mijn id-kaart op te halen, en terwijl ik dat deed besefte ik dat we nooit een kopie van het contract hebben gekregen. Misschien moesten we nu wel mee naar het politiebureau! Fuck! “Oke, rustig blijven, Martine, het valt vast mee, waar is die stomme id-kaart?!” Olivier en Valentine hadden de hunne al afgegeven en de lange van de twee schreef alles op. De kleinere leek mee te zijn voor wat meer overwicht, maar voor de rest deed hij niets. Maar meneer de politieman was niet de slimste, want toen hij vroeg of dit mijn achternaam was, wees hij naar Leeuwarderadeel. “Uh, nee, daar ben ik geboren, de Jong is mijn achternaam.” Ik dacht, “Duuh, dat staat toch bovenaan én dikgedrukt, logisch dat dat mijn naam zou zijn toch?” Maar goed, dat zei ik natuurlijk niet, want het bleef de Spaanse policía, dus dan hou je je mond wel. Olivier dacht hier duidelijk anders over, mede door de hoeveelheid drank die hij al tot zich had genomen, want die vond dat het tijd was om het ijs een beetje te breken: “Ja dat was immers die gilipollas die in de WK-finale die harde schop uitdeelde!” Waarmee hij natuurlijk die schop van Nigel de Jong bedoelde. Nou als er één ding is wat de Spaanse politie kan ontwapenen is het wel het WK, want dat hebben ze immers gewonnen, dus de sfeer was meteen een stuk relaxter. “Hahaha, en dan ben jij zeker familie van hem?” grapte meneer blauwbroek. Ik zei “Nou nee, de Jong is de meest voorkomende achternaam in heel Nederland, dus ik denk niet dat ik familie van hem ben.” Maar ik moest wel lachen om het feit dat hij dat zo vroeg, en ik dacht, “Als we grappen over achternamen kunnen maken, hoeven we ook vast niet mee naar het politiebureau.” En dat was waar, want toen hij alles had ingevuld, meldde hij ons dat er nu in principe niets aan de hand was, geen boete, geen politiebureau, maar dat als dit weer zou gebeuren dat de buren dan kunnen eisen dat wij uit het huis gegooid worden, en daar heeft de huisbaas dan niets tegen in te brengen. Dus met dat slechte nieuws, moesten ook wij nu uit het huis - intussen was iedereen namelijk al naar buiten gegaan, want het feest moest per direct ophouden - en liepen we naar de groep feestgangers die bij de kruising met Eduardo Dato op ons wachtte. Dus maar meteen naar de discotheek dan, want het was wel het afscheidsfeest van Rémi en dat mocht niet bedorven worden door de komst van deze twee ongenode gasten. Wederom gingen we naar Abril, weliswaar na enig getwist, want de ene helft wilde naar la Alameda gaan - een buurt op ongeveer een uur lopen van ons huis, en in dronken toestand dus twee uur - en de andere helft wilde gewoon naar Abril, lekker dichtbij en altijd goeie muziek. En aangezien het Rémi’s feest was, zouden we doen wat hij wilde en hij wilde naar Abril, dus probleem opgelost. Maar we waren nog maar net binnen of het volgende probleem deed zich al aan: er kwam een beveiliger op ons af en vroeg aan Petr, onze Tsjechische jongen, of hij wel even mee wilde komen. Maar hij spreekt nauwelijks Spaans en ik stond ernaast, dus ik vroeg of er een probleem was. “Sí, willen jullie even meelopen?” Ik begon me haast een crimineel te voelen, eerst de politie al, nu de beveiligers, “nou dit is onze avond niet!” Wederom met het hart in de keel ging ik achter hem aan, gevolgd door Mischa, zijn vriendin, die in paniek vroeg wat er aan de hand was. Ik zei dat ik het ook niet wist, we moeten even praten blijkbaar. Bij de ingang waar het rustig genoeg was om elkaar gewoon te kunnen horen, zei de beveiliger: “Er is een meisje omgeduwd en zij gaf aan dat hij gedaan heeft.” Vol verbazing kijk ik hem aan. Petr een meisje omgooien? Die slaat nog geen deuk in een pakje boter, dit moest een misverstand zijn. “Ik denk dat u de verkeerde voor u heeft, want deze jongen hier drinkt nooit. Hij zit aan de cola zoals u kunt zien. Misschien was het iemand die een soortgelijk shirt aan heeft of zo, want Petr zou dat nooit doen.” Petr leek het misverstand ook te hebben begrepen, want hij vertelde me dat hij inderdaad een jongen had gezien die hetzelfde shirt als hem aanhad. Gelukkig geloofde de beveiliger ons en liet hij ons gaan. Kapot van de zenuwen van de alle toestanden vond ik dat het nu wel tijd was om eindelijk gewoon lekker los te gaan, dansen en lol te hebben. Dat was Mischa met me eens en de rest van de avond verliep zonder problemen, afgezien van een paar waarschuwingen van een beveiliger richting Olivier en Gauthier dat ze niet mochten springen, en we hebben er een feest de puta madre van gemaakt!